new experiences

Hii lovely people,
We moesten maandag braaf om half 9 (kwart over 8 vertrek) al op stage zijn dus zeg maar BYE tegen het luxe vakantieleventje van de afgelopen dagen. Binnen de organisatie zijn er momenteel nederlandse, duitse en amerikaanse stagiaires. De eerste dag hebben we op kantoor gewerkt, Emily onze stagebegeleider legde vooral heel veel uit en legde een paar projecten voor waar we ons over mochten ontfermen. Daarna ging Emily weg en liet ons brainstormen over de voorgestelde projecten.. ik wil zelf mij bezig gaan houden met de volgende projecten: Childeren effects, personality test and art project with youth. Het eerste project; childeren effects is een vragenlijst die in het begin van het programma is afgenomen, nu moet precies dezelfde vragenlijst worden afgenomen bij dezelfde kinderen. Mijn taak is om deze vragenlijsten naast elkaar te leggen en kijken wat de verschillen en overeenkomsten zijn om zo er achter de komen wat voor effect de organisatie Yabonga en het desbetreffende programma heeft op de kinderen. Verder krijg ik de kans om mijn interesses/hobby’s te verwerken in de projecten namelijk schilderen, echt zo fijn!! Voor de personality test is het de bedoeling dat ik het personeel van Yabonga gaat ondervragen. Deze vragen zijn gericht op persoonlijkheid, dus denk aan levensvragen als: Wat wil je bereiken? Waar zie jij je over 10 jaar? Dit soort vragen ga ik stellen met als doel meer kracht uit de personeelsleden te trekken en dat ze meer bewust worden van hun kunnen.

Ik ben super blij met de projecten waar ik mij mogelijk over mag ontfermen. Verder kregen we de eerste dag veel leeswerk en de kans om elkaar te leren. EN EN EN één stagiaire die stage loopt bij ons kunnen Martine en ik het goed mee vinden, zij woont ook in het best western hotel en is samen met een meisje(onze grote vissenvriend) waar we ook een goede klik mee hebben. Daarbij ons huisgenootje is ook een schat!! Echt getroffen dus, maar de reden dat ik EN EN EN in capslock typ is dat we vandaag op werk ook even met vijf meiden (deze meiden waar ik het dus over heb) even impulsief een weekendje weg hebben geboekt naar Hermanus. Volgens velen is Hermanus de walvishoofstad van de wereld, je kan de walvissen vanaf de kust al zien. Dit weekend zullen er veel studenten zijn omdat dit het hoogseizoen is om walvissen te spotten. Kan niet wachten om echt de schoonheid van Zuid-Afrika te zien.

De tweede stagedag zijn we naar de townships gereden, nou echt als iets indrukwekkend is aan Zuid-Afrika dan zijn het wel de verschillende gezichten van dit land. Wij gingen naar Khayelitsha, één van de grootste townships in Kaapstad. Binnen dit area zijn er verschillenden projecten waar ik veel zal gaan werken. Vanuit het busje waar in we reden keek ik als een gek om mij heen om een goed beeld te krijgen van de townships.. echt ik zou willen dat ik het kon filmen want het is zo moeilijk om uit te drukken in woorden. Denk aan 100en huisjes van 2 bij 2 meter met een golfplaatje erop, overal troep, oude containers en zwervende kindjes in smerige kleren, maar er zijn ook een paar stenen huisjes die de overheid heeft geplaatst. Ik vond het vooral bijzonder om te zien dat de mensen eigenlijk hun eigen community hebben gecreëerd.. want er was ook bijvoorbeeld een kapsalon, lunchtentjes en een supermarkt. Deze kapsalon is natuurlijk zo primitief als wat.. zie het voor je als een container met een 2 stoelen en 1 spiegel erin. En ook het lunchtentje word je niet bepaald vrolijk van zover ik het kon zien lagen er op een tafeltje een kop van een geit. Later vertelde ze dat hier letterlijk alles wordt gegeten van de die beesten dus ook de tong en darmen. Bon appetit!

In mijn vorige verslag vertelde ik dat een vrouw zei: ‘’Think creative, and it will happen’’, dat was vandaag duidelijk terug te zien hoe zij hier omgaan met elektriciteit. De overheid heeft namelijk enkele hoogspanningsmasten langs de snelweg staan daar pakken de mensen hier illegaal stroom af door de masten open te maken en een verbinding te leggen naar hun eigen huis (je ziet overal touwtjes door de lucht hangen) je kan zelf wel bedenken dat het echt enorm gevaarlijk is als het bijvoorbeeld begint te onweren.

We hebben deze dag de kliniek voor HIV-patienten bezocht, jongerencentrum en opvang voor kinderen in Khayelitsha. In de kliniek krijgen de HIV-patienten onder andere advies, voorlichting, hulp en medicijnen. De kliniek moet je voorstellen als een gebouw met kleine kamers en wachtruimtes waar veel mensen wachten op hulp. Er liepen veel moeders met kinderen en mensen met een mondkapje verder zag ik ook personeelsleden rond lopen waarvan ik mij afvroeg of zij betaald kregen voor dit dankbare werk. Nadat ik vroeg vertelde ze dat 95% van de personeelsleden zelf ook HIV postive zijn en juist anderen mensen wil overtuigen dat je met HIV kan leven, fascinerend om te zien hoe positief deze mensen zijn en dit overbrengen naar andere HIV patienten. Tijdens de voorlichting werken ze vooral aan preventie zoals wat HIV is maar er is ook veel ruimte voor vragen en echt ze stellen de meest bizarre vragen waar je uit kan opmaken dat het zo belangrijk is dat deze voorlichtingen er zijn! Vragen zoals hoe ga ik in gesprek met mijn man over een condoom zodat hij die zal gaan dragen.

Na de kliniek zijn we doorgereden naar het jongerencentrum. Dit is één gebouw + nog 2 containers waar lessen/training wordt gegeven en de jongeren de kans hebben om te studeren. De jongeren gaan overdag naar school (De overheid biedt gratis school in de townships) en komen vanuit school naar het jongerencentrum om te studeren, deel te nemen aan activiteiten maar ook leren ze dingen wat wij van onze ouders leren denk aan hoe gebruik je maandverband?
Heel stom maar het eerste wat ik dacht.. die jongeren gaan dus dagelijks naar overdag naar school tot een uur of drie en dan gaan ze meteen door naar het jongerencentrum om verder te studeren wat de betekend de HELE dag school, ik vind een dag van 9 tot 4 uur al killing!! Dus ik vroeg hoe de jongeren dit ervaren, maar die jongeren zijn de organisatie Yabonga zo dankbaar dat ze tenminste een kans krijgen om een toekomst voor ogen te hebben, op dat moment sta je wel even stil bij jezelf hoe goed wij het voor elkaar hebben.

De kinderen worden opgenomen door zogenaamde community mothers die hun eigen huisje aanbieden om de kinderen op te vangen (zij hebben wel wat grotere huisjes). Wij zijn bij twee opvanghuizen geweest, één voor de kleinste en de andere voor wat oudere kinderen (tot 13 jaar). Oh, ik heb zo genoten om de kinderen te zien dansen, zingen, springen, lachen en eten.. en nu snap ik waarom die Afrikaanse dames zo goed kunnen shaken met hun billen dat wordt er echt vanaf jongs af aan al aangeleerd. Naast veel dansen met elkaar wordt er ook veel gezongen. Ze zongen zo ook voor het eten om het eten te bedanken dit wordt gedaan om de kinderen te leren het eten te waarderen. Wat ik het allermooiste vond dat er veel aandacht wordt besteed aan het kind kunnen zijn door. Echt een dag vol indrukwekkende verhalen, fascinerende mensen, impressies en nieuwe weetjes.

Oke inmiddels heb ik al echt een hernia in mijn vinger door dit lange verhaal, dus ik zou nog even kort vertellen wat ik voor de rest heb uitgespookt. Gisteren zijn we met een groepje de stad in geweest omdat het volle maan was, het is hier een maandelijkse traditie dat je dan een route gaat fietsen met ongeveer 2000 mensen.. voor ons ervaren Nederlandse fietsers not a big challenge!! De route was ongeveer 10 kilometer en echt na 4 kilometer haakte al mensen af omdat ze het te zwaar vonden en ik zag zelfs een volwassen iemand met zijwieltjes.

Goed, verder gesport en uiteraard ons weekend weer volgepland met leuke dingen!! Live a good life 


Baie dankie!!!!! (hartelijk dank)