hope and trouble

Oke, OPRECHTE EXUSES! Hoelang heb ik al geen verslag meer getypt?! Ik wist zelfs mijn wachtwoord niet meer van waarbenjij.nu, oeps! Ik weet eigenlijk ook niet zo goed waar ik moet beginnen, want maak zoveel mee. Het is elke dag als ik hier wakker word is het weer een verrassing wat de dag zal brengen. Ik hou ervan.

Even kort opsommen wat ik de afgelopen weken heb uitgespookt:
- Tafelberg kan ik eindelijk afstrepen van mijn to-do list
- genoten van een wine tasting
- beerpongen
- Weer even maximaal suhi gegeten
- fascinerende stagemomenten gehad
- haai tegen haai gezegd
- heerlijk getukt op signall hill
- pinguins geknuffeld
- hangovers verwerkt op het strand
- kleurrijk dagje gehad door de colorrun
- genoten van een authentieke marktje in Houtbay
- langs chapman peak gereden

Ik zal maar even beginnen met de haaien: Meteen vanaf de eerste dag hier sprak ik het al uit, no matter what: ‘’Ik ga eraan geloven en die kooi in’’. Tot zondagochtend 12 oktober, 9 uur heb ik heel stoer gedaan. Gekker nog ik had er best zin om die kooi in te stappen maar naarmate de boot tocht verdween dat gevoel aardig snel. De boot tocht zelf was al bepaald geen pretje en waar die kooi was, dat was ook een mysterie opzich. Wij waren er zeker van dat ze die kooi gewoon vergeten waren (vond ik op dat moment niet meer heel erg), maar helaas bleek dat die kooi al op een vaste plek op zee dreef. Een vismannetje gooide vis overboord en liters bloed om de haaien te lokken naar onze boot. Op dat moment zei ik tegen een vriend: ‘’Wie is er op het idee gekomen om te zeggen eeh, laten we een boot met een kooi op zee meenemen en met haaien gaan zwemmen?’’. Kom op, gekkenhuis toch eigenlijk, 1 van de meest gevaarlijke dieren in de onderwaterwereld en wij gaan als toeristen waarvan sommige inclusief onderwatercamera ze van dichtbij even hallo zeggen… ik snap het niet, Ik doe het alleen maar om stoer te doen eigenlijk voor het thuisfront… Na een half uur was er een haai gespot en waren wij de gelukkige om de kooi in te stappen. Een kooi van 5 bij 2 meter breed die niet bepaald goed beveiligd was (true, we hadden de goedkoopste trip). Op het moment dat ik mij liet zakken in het ijskoude water en de kooi dicht ging dacht ik: ‘’Oke, ik vind het wel best, ik wil er weer uit’’. Ik was echt onwijs bang en begon heerlijk te hyperventileren en te schreeuwen: ‘’OMG, I’m afraid, let me out of the gate’’. Ik was zo bang in het water omdat je moeilijk ergens kon vast pakken en raakte even totaal de controle over mezelf kwijt. De gids kwam bij mij om te zorgen dat ik in de kooi bleef op het moment dat hij zei dat zijn dochter van negen ook wel eens in de kooi had gezeten was ik ineens stil. Even weer stoer doen, nadat ik mijn ademhaling weer onder controle had kon het avontuur beginnen, haha. Op het moment als er een haai langs de kooi zwom schreeuwde ze op de boot: ‘’down’’. Je moest dan onder water en zag allemaal gezellige visjes zwemmen. Ookal was het water heel troebel ik zag die haai langs de kooi zwemmen, waaaaah!! Ik had het gedaan, BAM! Nu die bungeejump nog..bleghhh

Mijn reis nu eindelijk ook een feit! Ik was mijn pinpas kwijt (goh, typisch?) dus er moest vanuit Nederland een nieuwe komen voordat ik mijn betaling voor de bazbus kon regelen. Maar 16 december vertrekken mijn backpacktas en ik voor een reis van Kaapstad naar Johannesberg. met kerst en oud&nieuw zal in Coffeebay verblijven voor een week, wat zal dat een bijzondere kerst worden want kerst hoort iedereen te vieren met de mensen waar hij/zij bij wil zijn, en ik heb nu nog geen flauw idee waar en met wie ik terecht kom, we will see en anders ga ik gewoon naar het strand met een kerstmuts op en een cocktail in mijn linkerhand om te skypen met Nederland, hihi.

Verder over stage, dat gaat goed! het blijft elke dag weer schokkend om door de straten van de townships te rijden naar de centrums waar we rijden. Straten waar links en rechts zwervende kindjes rennen langs de armoedige kleine houten huisjes. Links zie ik een rij wc's met kapotte deuren waar blijkbaar iedereen naar de toilet gaat en rechts zie ik een onhygiënisch braaiplaat met rauw vlees op waar meerdere mensen van eten en verderop zie ik een klein meisje langs de weg in het gras plassen terwijl haar moeder zoekt tussen de vuilnis naar een voorwerp wat ze kan gebruiken als wc-papier. Ik heb zoveel vragen in mijn hoofd waarvan ik denk dat ik die gedurende mijn stageperiode niet allemaal beantwoord zal krijgen. Hoe leven ze hier? Hoe staan zij in het leven? Waar halen zij hoop uit? Hoe ervaren ze het leven? Wat zijn hun dromen?

De laatste weken heb ik evaluaties met de jongeren afgenomen. Hiervoor nam ik elke keer een jongere apart en stelde ik vragen of het programma van Yabonga, maar ook over henzelf. Vragen zoals: Do you feel loved at home? en Do you feel like you can be anything you want?
Tijdens deze evaluaties vertelden sommige jongeren heftige verhalen zoals thuissituaties waarbij de jongere zich niet veilig voelt of jongeren die eigenlijk geen mogelijk krijgen om kind te zijn. Naast deze heftige verhalen vertelde de jongeren ook fascinerende verhalen die mij altijd bij zullen blijven zoals dat ze ondanks dat ze in deze armoede leven toch nog dromen hebben. Het leven in de townships kan je niet omschrijven, maar het als ik het in één zin zal moeten doen dan staan verdriet en hoop erg dicht bij elkaar. Dat is voor ons, wij die wel mogelijkheden hebben om ons dromen achter na te gaan moeilijk voor te stellen. Ik denk nadat ik deze verhalen van de jongeren heb gehoord dat zij dromen en hoop hebben als overlevingsstrategie. heel moeilijk om je voor te stellen. Wauw, Ik ben zo blij dat ik de kans heb gekregen om beide kanten van Kaapstad, 'the Rainbow Nation' te mogen ontdekken.

Naast deze evaluaties leid ik ook verschillende programma's zoals sport en creatieve lessen, zo leuk om te doen! Verder geef ik op donderdag supportgroup bij één van de centre's. Tijdens supportgroup bespreken we een actueel topic zoals HIV, drugs, alcohol, relaties enz. De eerste keer dat ik en Martine kwamen tijdens supportgroup dachten we dat we alleen maar mee keken, want we hadden uiteraard geen idee wat het inhield, maar welkom in Zuid-Afrika.. er werd ons meteen de eerste gevraagd om de leiding hier in te nemen. We hebben tijdens deze eerste sessie gediscussieerd over relaties en daarbij vooral veel open vragen gesteld om een beeld te krijgen van de groep. Ik vind dit wel één van leukste taken om te doen, helaas nog maar zeven weken dan stopt stage al. Dat besef kwam gisteren toen ik mama aan het skypen was.

Dus tijd om dit verhaal af te sluiten en weer verder te gaan met stage en ohja school is er ook! Dit weekend ga ik trouwens helloween vieren en surfen.


LOTS of love.