Intens gelukkig
Blijf op de hoogte en volg lotte
24 November 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Hallo lieve mensen
Liggen jullie al s'nachts met een lange pyjamabroek onder twee dekens terwijl de regen zachtjes op het raam tikt? S'ochtends met een dikke jas en een paraplu in een eenzame straat op de bus wachten naar Leeuwarden toe is iets wat ik mij op dit moment echt niet kan voorstellen. Ik kom net weer van middagdutje bij het zwembad terwijl de zon naar mij glimlachte. enjoying the good life!
Maar het is echt weer tijd voor een nieuw verslag waar ik de laatste weken echt geen tijd voor had omdat ik elke minuut van de dag wel bezig was of met genieten van mijn tijd hier in Kaapstad. Ik hoef maar twee bladzijdes over te slaan in mijn agenda en ik verlaat Kaapstad alweer voor een nieuw avontuur, ik heb er onwijs veel zin in, maar ik ga Kaapstad ook zo ontzettend missen. Zo erg dat ik iets eerder van mijn reis terug kom om weer even terug naar kaapstad, even weer naar huis. Ik moet daarbij ook nog mijn to-do listje afstrepen want ik heb nog geeneens alles gedaan wat ik wilde doen.
De afgelopen weekjes heb wat kunstje gedaan met een surfplank in het water. Wat is dat cool zeg, ik voelde mij echt zo’n surfchickie haha, maar ik moet toegeven dat ik ook wel liters water heb gehapt. Ik heb ook lions head opgeklommen. Dit is een berg die je kan beklimmen en een uur of 2 kan genieten van een adembenemend mooi uitzicht. We gingen tegen een uur of 5 tegen s'avonds pas heen om de zonsondergang te zien. Het was nog een hele klim waarbij we delen hadden waarbij we met kettingen om hoog moest hiken. Eenmaal boven gekomen hebben we uren genoten van het uitzicht met wijn, eten en leuke mensen. Intens gelukkig was ik Tegen de tijd dat we weer naar beneden moesten was het al donker en moesten we dus met een lampje op ons hoofd de weg terug zien te vinden. We hadden echt geluk dat Bas onze ervaringsdeskundige mee was want het was best gevaarlijk. Verder bestond mijn week uit naar het strand gaan, voor de verjaardag van een jongen naar de stripclub geweest (voor meer details mag je appen), hardlopen, metime in het park, beerpong, uitgaan, drukte op stage enz.
Nou even over stage waar ik het momenteel ontzettend druk mee heb. Sinds deze week heb ik mijn innovatieplan voor de organisatie ingeleverd die dus beoordeeld kan worden door school. Verder ben ik druk bezig met het leiden van de sport en painting programma’s, de evaluaties met de jongeren en de world of aids day die wij met alle stagiaires organiseren. Deze week was wel even een apart stageweek omdat we helaas één van de meiden, Siyasamkela zijn verloren. Zal even kort verhaal doen. Afgelopen maandag kwam ik om half 9 op stage om het personeel van Yabonga zoals elke maandagochtend mee te nemen naar het dichtbij zijnde park voor een workout. Uit het niets zei één van de personeelsleden ineens: ‘’Did you heard about Sia, She past away?’’, ik dacht eerst dat ik het verkeerd begreep omdat het zo uit het niets kwam, maar het besef kwam al snel dat één van de jongeren was overleden. Dit meisje werd al twee jaar lang door stiefvader verkracht en was door deze verkrachtingen zo zwak. Ze vertelde mij wel eens dat ze elke dag met pijn wakker werd. Afgelopen dinsdag was ze zelfs zo zwak dat Martine en ik besloten om haar huis te brengen, ze is dat weekend overleden door ontstekingen tussen haar billen en in haar buik. Ik was echt even in shock en had meteen de tranen in mijn ogen staan, maar er stonden op dat moment vijftien personeelsleden voor ons die een work-out verwachtte dus ik mijn knop omgezet en heb de work-out geleid zoals Martine en ik altijd doen. Er gingen uiteraard op moment 1000 vragen door mijn hoofd en vooral: ‘’waarom zij?’’. Op moment van schrijven word ik gewoon weer misselijk als ik het aan het feit denk dat ze overleden is door de verkrachtingen. Na de work-out liepen we terug naar het kantoor en Nandi vertelde kort wat er was gebeurd, ik heb toen meteen ook gevraagd of het van ons een goede keuze was om haar die dinsdag thuis te brengen, maar gelukkig was dit een goede keuze geweest zodat ik mij hier niet schuldig over hoefde te voelen. Eenmaal op kantoor liet ik het binnen komen en moest ik huilen, Martine gaf mij een knuffel en had ook tranen in haar ogen. Ik heb die volgende dag een boekje gekocht voor de jongeren zodat ze allemaal een bericht naar Sia konden schrijven. Dit boekje staat inmiddels vol met mooie woorden. Toen we weer voor het eerst naar het centrum gingen zag we dat de leider er helemaal kapot van was. Ze zei ook dat ze daarom geen vriend had, want die zou haar kinderen ook verkrachten dan. Dus stiefvaders worden meteen geassocieerd met verkrachting, wat een andere wereld. Ik kan wel zeggen dat ik er best wel sterk onder ben verder, maar ik weet wel dat ik het nog niet besef. Ik zie als ik aan haar denk nog steeds een glimlachend mooi meisje zittend op het bankje in het centrum of dansend door de ruimte heen. Dit meisje had de droom om reisgids te worden en tot op de dag vandaag gun ik haar nog steeds dat ze deze droom kan verwerkelijken. Die donderdag hebben we met de hele groep een schildersdoek gebruikt om als aandenken een gezamenlijk schilderij te maken met haar naam erop. Ik vind het een mooie manier van rouw om op een creatieve manier bezig te zijn met zo’n heftige gebeurtenis. Die woensdag hebben we in de kerk een herdenking georganiseerd. De begrafenis zelf vind plaats in the eastern cape, dat is te ver weg voor ons. Het is bijzonder om mee te maken hoe zij met hun verdriet omgaan. Er werd gepraat voor iedereen en tussendoor begon vaak uit het niets iemand uit het publiek te zingen waarbij er op de maat met handen op stoelen en muren werd geslagen. De moeder en familieleden waren ook aanwezig. Ik, Martine en Laura hebben samen een tekst geschreven en voorgelezen voor alle mensen met tranen in onze ogen. Heel heftig allemaal.
De volgende dag op stage was één van de jongeren jarig. Hij vroeg een week geleden al aan de leider van de groep of ze taart wilde kopen, maar zij gaf aan dat ze dit echt niet kon veroorloven. Wij hebben onder het motto: ‘’iedereen verdiend een verjaardag met taart’’ een taart versiert en meegenomen als verrassing. Echt, ik vergeet die twinkeling nooit meer in zijn ogen toen wij zingend binnen kwamen met taart. De leider was zelf ook heel lief geweest want ze had nog wel een klein chocoladereepje gekocht voor zijn verjaardag, zij is zo’n schat. Toevallig wisten wij ook dat haar zoontje van 7 jarig was en geen geld had voor een cadeau. Wij hebben haar een speelgoed auto gegeven die ze haar zoontje kon geven als cadeau. Ik zo verliefd op dankbaar werk. Intens gelukkig reed ik die dag weer naar huis.
Weer terug naar het andere gezicht van Kaapstad. Jody was jarig afgelopen weekend wat even goed gevierd moest worden. We zijn met z’n allen naar een lekker restaurant(NV80) gegaan om samen te dineren. Ik heb hier echt de lekkerste zalm ooit gehad, die chefkok neem ik echt mee naar Nederland. Nadat we waren uitgegeten liepen we naar buiten en werd er een rode loper uitgerold voor Jody en ons die leidde naar een limousine, celebrity style! Daarmee zijn we door de stad gereden en hebben we aardig wat wijntjes genuttigd. We werden zelfs begeleid met de politie + zwaailichten naar de club, alsof justin bieber bij ons in de limousine zat! En nee ik heb nog steeds geen idee waarom die politie achter ons aan reed.
Tijd voor katers was er niet want om 10 uur ging ik alweer uit bed om met mijn huisgenootje Nick op pad te gaan. Ik zei al dat ik de chefkok van NV80 mee naar huis wil nemen, nou ik wil ook een babyzeehondje mee naar Nederland. Oh wat was dat geweldig zeg, met zeehonden snorkelen. We gingen met hele chille mensen op 10 minuten afstand van de bay snorkelen. Er was daar een eilandje met een zeehonden familie en dan praat ik over honderden zeehonden. We mochten een uurtje genieten van speelse, eigenwijze en schattige zeehondjes. Ik was intens gelukkig. De terugweg was iets minder want boottochten is niet één van mijn favoriete activiteiten en Nick blijkbaar ook niet echt. Haha creëer een beeld voor je waarbij je twee mensen kotsend over een boot rand hangen, dat was precies de situatie die zich afspeelde haha.
De dag heb ik afgesloten met het plannen van mijn laatste weekendjes in Kaapstad en ook heb ik al mijn boekjes weer terug gelezen. Het boekje van mijn vriendinnen die allemaal een persoonlijk stukje hadden geschreven en mijn ouders die een onwijs lief boekje hadden gemaakt en het briefje die Leandra aan mij mee gaf. Ik geef toe, ik mis jullie!!
Zuid-Afrikaanse kusjes
Liefs
Lotte
Liggen jullie al s'nachts met een lange pyjamabroek onder twee dekens terwijl de regen zachtjes op het raam tikt? S'ochtends met een dikke jas en een paraplu in een eenzame straat op de bus wachten naar Leeuwarden toe is iets wat ik mij op dit moment echt niet kan voorstellen. Ik kom net weer van middagdutje bij het zwembad terwijl de zon naar mij glimlachte. enjoying the good life!
Maar het is echt weer tijd voor een nieuw verslag waar ik de laatste weken echt geen tijd voor had omdat ik elke minuut van de dag wel bezig was of met genieten van mijn tijd hier in Kaapstad. Ik hoef maar twee bladzijdes over te slaan in mijn agenda en ik verlaat Kaapstad alweer voor een nieuw avontuur, ik heb er onwijs veel zin in, maar ik ga Kaapstad ook zo ontzettend missen. Zo erg dat ik iets eerder van mijn reis terug kom om weer even terug naar kaapstad, even weer naar huis. Ik moet daarbij ook nog mijn to-do listje afstrepen want ik heb nog geeneens alles gedaan wat ik wilde doen.
De afgelopen weekjes heb wat kunstje gedaan met een surfplank in het water. Wat is dat cool zeg, ik voelde mij echt zo’n surfchickie haha, maar ik moet toegeven dat ik ook wel liters water heb gehapt. Ik heb ook lions head opgeklommen. Dit is een berg die je kan beklimmen en een uur of 2 kan genieten van een adembenemend mooi uitzicht. We gingen tegen een uur of 5 tegen s'avonds pas heen om de zonsondergang te zien. Het was nog een hele klim waarbij we delen hadden waarbij we met kettingen om hoog moest hiken. Eenmaal boven gekomen hebben we uren genoten van het uitzicht met wijn, eten en leuke mensen. Intens gelukkig was ik Tegen de tijd dat we weer naar beneden moesten was het al donker en moesten we dus met een lampje op ons hoofd de weg terug zien te vinden. We hadden echt geluk dat Bas onze ervaringsdeskundige mee was want het was best gevaarlijk. Verder bestond mijn week uit naar het strand gaan, voor de verjaardag van een jongen naar de stripclub geweest (voor meer details mag je appen), hardlopen, metime in het park, beerpong, uitgaan, drukte op stage enz.
Nou even over stage waar ik het momenteel ontzettend druk mee heb. Sinds deze week heb ik mijn innovatieplan voor de organisatie ingeleverd die dus beoordeeld kan worden door school. Verder ben ik druk bezig met het leiden van de sport en painting programma’s, de evaluaties met de jongeren en de world of aids day die wij met alle stagiaires organiseren. Deze week was wel even een apart stageweek omdat we helaas één van de meiden, Siyasamkela zijn verloren. Zal even kort verhaal doen. Afgelopen maandag kwam ik om half 9 op stage om het personeel van Yabonga zoals elke maandagochtend mee te nemen naar het dichtbij zijnde park voor een workout. Uit het niets zei één van de personeelsleden ineens: ‘’Did you heard about Sia, She past away?’’, ik dacht eerst dat ik het verkeerd begreep omdat het zo uit het niets kwam, maar het besef kwam al snel dat één van de jongeren was overleden. Dit meisje werd al twee jaar lang door stiefvader verkracht en was door deze verkrachtingen zo zwak. Ze vertelde mij wel eens dat ze elke dag met pijn wakker werd. Afgelopen dinsdag was ze zelfs zo zwak dat Martine en ik besloten om haar huis te brengen, ze is dat weekend overleden door ontstekingen tussen haar billen en in haar buik. Ik was echt even in shock en had meteen de tranen in mijn ogen staan, maar er stonden op dat moment vijftien personeelsleden voor ons die een work-out verwachtte dus ik mijn knop omgezet en heb de work-out geleid zoals Martine en ik altijd doen. Er gingen uiteraard op moment 1000 vragen door mijn hoofd en vooral: ‘’waarom zij?’’. Op moment van schrijven word ik gewoon weer misselijk als ik het aan het feit denk dat ze overleden is door de verkrachtingen. Na de work-out liepen we terug naar het kantoor en Nandi vertelde kort wat er was gebeurd, ik heb toen meteen ook gevraagd of het van ons een goede keuze was om haar die dinsdag thuis te brengen, maar gelukkig was dit een goede keuze geweest zodat ik mij hier niet schuldig over hoefde te voelen. Eenmaal op kantoor liet ik het binnen komen en moest ik huilen, Martine gaf mij een knuffel en had ook tranen in haar ogen. Ik heb die volgende dag een boekje gekocht voor de jongeren zodat ze allemaal een bericht naar Sia konden schrijven. Dit boekje staat inmiddels vol met mooie woorden. Toen we weer voor het eerst naar het centrum gingen zag we dat de leider er helemaal kapot van was. Ze zei ook dat ze daarom geen vriend had, want die zou haar kinderen ook verkrachten dan. Dus stiefvaders worden meteen geassocieerd met verkrachting, wat een andere wereld. Ik kan wel zeggen dat ik er best wel sterk onder ben verder, maar ik weet wel dat ik het nog niet besef. Ik zie als ik aan haar denk nog steeds een glimlachend mooi meisje zittend op het bankje in het centrum of dansend door de ruimte heen. Dit meisje had de droom om reisgids te worden en tot op de dag vandaag gun ik haar nog steeds dat ze deze droom kan verwerkelijken. Die donderdag hebben we met de hele groep een schildersdoek gebruikt om als aandenken een gezamenlijk schilderij te maken met haar naam erop. Ik vind het een mooie manier van rouw om op een creatieve manier bezig te zijn met zo’n heftige gebeurtenis. Die woensdag hebben we in de kerk een herdenking georganiseerd. De begrafenis zelf vind plaats in the eastern cape, dat is te ver weg voor ons. Het is bijzonder om mee te maken hoe zij met hun verdriet omgaan. Er werd gepraat voor iedereen en tussendoor begon vaak uit het niets iemand uit het publiek te zingen waarbij er op de maat met handen op stoelen en muren werd geslagen. De moeder en familieleden waren ook aanwezig. Ik, Martine en Laura hebben samen een tekst geschreven en voorgelezen voor alle mensen met tranen in onze ogen. Heel heftig allemaal.
De volgende dag op stage was één van de jongeren jarig. Hij vroeg een week geleden al aan de leider van de groep of ze taart wilde kopen, maar zij gaf aan dat ze dit echt niet kon veroorloven. Wij hebben onder het motto: ‘’iedereen verdiend een verjaardag met taart’’ een taart versiert en meegenomen als verrassing. Echt, ik vergeet die twinkeling nooit meer in zijn ogen toen wij zingend binnen kwamen met taart. De leider was zelf ook heel lief geweest want ze had nog wel een klein chocoladereepje gekocht voor zijn verjaardag, zij is zo’n schat. Toevallig wisten wij ook dat haar zoontje van 7 jarig was en geen geld had voor een cadeau. Wij hebben haar een speelgoed auto gegeven die ze haar zoontje kon geven als cadeau. Ik zo verliefd op dankbaar werk. Intens gelukkig reed ik die dag weer naar huis.
Weer terug naar het andere gezicht van Kaapstad. Jody was jarig afgelopen weekend wat even goed gevierd moest worden. We zijn met z’n allen naar een lekker restaurant(NV80) gegaan om samen te dineren. Ik heb hier echt de lekkerste zalm ooit gehad, die chefkok neem ik echt mee naar Nederland. Nadat we waren uitgegeten liepen we naar buiten en werd er een rode loper uitgerold voor Jody en ons die leidde naar een limousine, celebrity style! Daarmee zijn we door de stad gereden en hebben we aardig wat wijntjes genuttigd. We werden zelfs begeleid met de politie + zwaailichten naar de club, alsof justin bieber bij ons in de limousine zat! En nee ik heb nog steeds geen idee waarom die politie achter ons aan reed.
Tijd voor katers was er niet want om 10 uur ging ik alweer uit bed om met mijn huisgenootje Nick op pad te gaan. Ik zei al dat ik de chefkok van NV80 mee naar huis wil nemen, nou ik wil ook een babyzeehondje mee naar Nederland. Oh wat was dat geweldig zeg, met zeehonden snorkelen. We gingen met hele chille mensen op 10 minuten afstand van de bay snorkelen. Er was daar een eilandje met een zeehonden familie en dan praat ik over honderden zeehonden. We mochten een uurtje genieten van speelse, eigenwijze en schattige zeehondjes. Ik was intens gelukkig. De terugweg was iets minder want boottochten is niet één van mijn favoriete activiteiten en Nick blijkbaar ook niet echt. Haha creëer een beeld voor je waarbij je twee mensen kotsend over een boot rand hangen, dat was precies de situatie die zich afspeelde haha.
De dag heb ik afgesloten met het plannen van mijn laatste weekendjes in Kaapstad en ook heb ik al mijn boekjes weer terug gelezen. Het boekje van mijn vriendinnen die allemaal een persoonlijk stukje hadden geschreven en mijn ouders die een onwijs lief boekje hadden gemaakt en het briefje die Leandra aan mij mee gaf. Ik geef toe, ik mis jullie!!
Zuid-Afrikaanse kusjes
Liefs
Lotte
-
24 November 2014 - 10:56
Jocelyne:
Wauw, lot! Wat ontzettend gaaf om te lezen allemaal. Je doet het super skat, trots op je! Geniet nog maar even lekker, dik verdiend! Dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
